کمی درنگ در شبکه اجتماعی

شبکه های اجتماعی شاید امروز بخشی از زندگی همه ما باشند اما خوب است در ماهیت این شبکه ها هم قدری مداقه و تامل کنیم...

بسم الله

سلام

اینبار میخوام یکی از آسیب های شبکه های اجتماعی رو براتون مطرح کنم اما قبل از اون یک مقدمه:

مهمترین تفاوت اسلام در بعد اجتماعی با سایر مکاتب غربی در اینست که غربی ها دو رکن اساسی انسانی را جامعه و فرد تعریف می کنند و می گویند که انسان دو هویت دارد: یکی فردی، دیگری اجتماعی.

اما در نظز اسلام در بین این دو مفهوم، مغهوم دیگری به نام خانواده قرار دارد که بخش عمده ساختن اصالت فرد را بر عهده دارد. به این معنا که کودک در بستر خانواده رشد پیدا می کند و سپس وارد جامعه می شود.

فهم این مطلب زمانی آسان می شود که تغییرات رفتاری یک کودک چهار تا شش ساله را که به تازگی کمی از خانواده اش فاصله گرفته و وارد جامعه ای از هم نوعان خود شده است،مورد توجه قرار دهیم.

انسان اگر بدون آگاهی و زمینه قبلی وارد محیطی متفاوت شود قطعا به سرعت رنگ خود را می بازد و از آن محیط اثر می پذیرد. ه همین خاطر است که یک کودک به محض ورود به مدرسه یا پیش دبستانی ممکن است کلمات جدیدتر و ادبیاتی متفاوت با قبل و حتی رفتارهایی نا به هنجارانه و (و به قول خودمان: بی ادبانه تری) از خود بروز دهدکه تا پیش از این در خانواده از آنها استفاده نمی شد.

لذا اهمیت خانواده اینجاست که مشخص می شود و می توان منشأ بسیاری از بی اخلاقی های در غرب را در همین سستی نظام خانواده پیدا کرد.

اما حالا برویم سراغ بحث اصل مان، یعنی شبکه اجنماعی:

به عقیده من درست است که شبکه اجتماعی ابزاری است برای سهولت در برقراری ارتباط اما این مسئله را نیز نمی توان نادیده گرفت که نوک پیکان این نسل از وسایل ارتباط جمعی بدون شک "خانواده" است. البته این شبکه ها آنگونه که ماهواره به طور مستقیم به بنیان خانواده حمله کرد، عمل نکردند و با شیوه ای جدیدتر و نرم تر و به قول خودمان محسوس تر این جایگاه را هدف قرار داده اند.

اگر این را بپذیریم که ماهواره به لحاظ اخلاقی و عقیدتی آسیب زا و مخرب بود، باید در مورد این شبکه ها اینگونه گفت که این شبکه ها ارتباطات میان فردی و به زبان ساده تر روابط بین افراد مختلف خانواده را نشانه رفته است.

یک جوان و نوجوان ترجیح میدهد تا بیشتر اوقات داخل خانه اش را در کنار دوستانش در شبکه های اجتماعی باشد تا در کنار سایر اعضای خانواده. به عنوان مثال اگر تا پیش از این یک خانواده ایرانی بعد از صرف شام به تماشای یک سریال تلویزیونی می پرداختند و در حین تماشای آن با یکدیگر صحبت میکردند و وقایع از صبح تا شب آن روز را برای هم تعریف می کردند و احیانا چایی هم دور هم می خوردند؛ حالا دیگر روال کار عوض شده، پس از پایان شام هر یک از والدین و فرزندان تلفن همراه یا لبتاپ خود را برداشته شروع به چت کردن با دیگران می کند. این اولین و ابتدایی ترین ضربه به بنیان خانواده ای است که سیاست غرب نمی تواند با بودن آن اهدافش را پیش برد! در این وضعیت ارتباط فرزند و پدر و مادر کم و به عبارت زیباتر گم می شود! اعضای خانواده کمتر باهم حرف می زنند و کمتر احساسات خود را به اشتراک می گذارند و کمتر آنها را برای یکدیگر بازگو می کنند.

اوج فاجعه این جاست که دو نفر در یک خانه و تنها با چند متر فاصله هم بجای آنکه باهم صحبت کنند با یکدیگر چت می کنند. جالب است بدانید که زبان مهم ترین و پرکاربردترین وسیله ارتباطی برای انسان است و حال با وجود این شبکه ها حتی اگر سابقا دو دوست باهم صحبت می کردند،صدای هم را می شنیدند و از طریق لحن، احساساتشان را بیان می کردند حالا دیگر باهم چت میکنند و برای بیان احساسات از اموتیکون ها (همان شکلک های موجود در این برنامه ها) استفاده می کنند!

یادمان نرود که ما انسان هستیم و اینها همه ابزارند در اختیار ما نه اینکه ما در اختیار آنها قرار بگیریم!

پس به شبکه های اجتماعی با عینک جدیدی نگاه کنیم و بدانیم که در اطرافمان چه میگذرد!

پایان گفتار اول

والسلام علی من اتبع الهدی